Quinten in Kenia: januari 2012

OEF! De restaurantdag ten voordele van Rainbow4Kids is achter de rug :-) Ik kan nu al verklappen dat we mogen spreken van een zeer groot succes (lees: een bedrag van 4 cijfers...) Nog enkele rekeningen betalen en dan maak ik het eindbedrag bekend.

Nogmaals bedankt aan alle helpers (Maura, mama en papa, Ollie, Tatjana en Dennis, Tine en Tim, Sylvia en Piet, Marleen en Luc, Chiara, Rita, Mia en Nestor, Eric en K.Zutendaal V.V.), sponsors en eters!!!

Asante sana!!!

P.S. Vandaag heb ik een originele outfit van de wereldkampioen veldrijden Zdenek Stybar gekregen. Dit unieke stuk (nergens te koop) wordt per opbod verkocht en de opbrengst gaat uiteraard ook naar Rainbow4kids. Bedankt Zdenek en veel succes in Koksijde!

Tot later!

“Lesgeven in het buitenland … !”, een droom die ik reeds geruime tijd koester. Vorig jaar werd die droom plots een stuk concreter. Als tweedejaarsstudent aan de Xios-lerarenopleiding Lager Onderwijs te Hasselt zat er bij de stagemogelijkheden voor het huidige academiejaar het voorstel om binnen het project ‘Rainbow4kids’ een buitenlandse stage in Kenia te lopen. Bij die vermelding kreeg ik een gevoel van pure opwinding!

Het zwarte continent mag dan onwaarschijnlijk ver van me afstaan, toch voel ik me er op één of andere manier sterk toe aangetrokken.
Vroeger ging de aantrekkingskracht vooral van de prachtige natuur uit, de magische beelden van de weidse steppen, de Grote Vijf en de romantische zonsondergang … En op de achtergrond speelde natuurlijk ook wel een beetje de lokroep van het avontuur mee.
Maar mijn toegenomen sociaal engagement en de recente onderwijzersopleiding wierpen nog een ander licht op deze betrokkenheid.

Als toekomstige leerkracht probeer ik me vanuit zoveel mogelijk verschillende invalshoeken te verrijken. Zo ben ik sedert drie jaar voetbaltrainer bij Zutendaal V.V. waar ik de duiveltjes train. Verder werkte ik ook met oudere, mentaal gehandicapte jongeren en tijdens de zomervakantie was ik geregeld kampleider bij de Katholieke Vereniging Gehandicapten. Ik heb telkens ervaren dat ik ontzettend veel leer van zowel de kleintjes als de kampgasten. Dergelijke constructieve interacties, zij het dan met een meer interculturele inslag, zoek ik ook in dit buitenlands project.

Tijdens de lessen agogiek moest ik plots terugdenken aan de vzw Mobile School, een project dat ik destijds op de middelbare school leerde kennen. Naast de rijdende schoolborden herinner ik me vooral nog het enthousiasme, de nieuwsgierigheid en de dankbaarheid in de ogen van de Zuid-Amerikaanse straatkinderen. Het is precies dat beeld, in combinatie met ervaringen tijdens de stages in en buiten de school, dat me gesterkt heeft om mijn kandidatuur te stellen.

Verder zegt men wel eens dat reizen de universiteit van het leven is. Door te reizen leer je natuurlijk nieuwe mensen en nieuwe culturen kennen. Maar de confrontatie met een andere wereld, een andere cultuur en andere mensen confronteert je vooral met je eigen grenzen en beperkingen. Ik denk dat dit ook een belangrijke meerwaarde is van zo’n stage. Mijn kennis van het Engels zal me zeker in staat stellen om te onderwijzen, om op een vlotte manier met de plaatselijke bevolking te communiceren. Deze natuurlijke omgang, het samenleven en praten over alledaagse onderwerpen en interculturele relaties vormen wellicht een basis waarop beide partijen verder kunnen bouwen. In dat opzicht is het volgens mij ook wenselijk om drie maanden in Ukunda te verblijven. Er zal immers sowieso sprake zijn van een aanpassingsperiode, zowel voor mij als voor de dorpsbewoners.

Mijn keuze is wellicht ook gekleurd door de aandacht voor ‘de andere wereld’ en het rijke sociaal engagement van mijn ouders. Zo adopteerden ze vanaf onze geboorte een Foster Parents-kind en zijn ze vrijwillige medewerkers van Broederlijk Delen. Ze leerden in de loop van de jaren dat de zorg voor een ander alleen maar werkt op basis van gelijkheid, van interdependentie. “Ik leer van jou, en wie weet kan ik jou iets leren via de verworven didactieken en de verhalen uit mijn wereld”.

Het Rainbow4kidsproject in Kenia komt volgens mij volledig tegemoet aan mijn dromen en verwachtingen. Ik ben er rotsvast van overtuigd dat ik rijker als mens, en als leraar zal terugkomen. Met mijn motivatie, nieuwsgierigheid, enthousiasme en kennis wil ik als het ware ook een kleine bijdrage leveren om de droom van Katrien Vermeersch, de oprichtster van het project, verder waar te maken.