Education system must change

Iedere week krijgen de lezers van de krant Saturday Nation de gelegenheid om vragen te stellen aan een belangrijke persoon die het nieuws haalt.  Deze week countert prof. James Ole Kiyiapi, de permanente secretaris van het ministerie van onderwijs, de vragen van de lezers.

Volgens Kiyiapi moet het onderwijssysteem veranderen. Het 8-4-4 systeem moet aangepast worden aan de nieuwe technologieën en aan de noden van de moderne wereld. De werkgroep van het Ministerie stelt vast dat twee jaar kleuteronderwijs en acht jaar lagere school te lang is, het is de oorzaak van de massale uitval. Daarnaast ijvert de werkgroep ook voor verplicht kleuteronderwijs met schoolgeld.
Prof. Kiyiapi begrijpt niet waarom de meeste leerkrachten tegen de hervorming zijn. Volgens de voorzitter van de KNUTT (Kenya National Union of Teachers) willen de leerkrachten gewoon betrokken worden in de beslissing. Nochtans zijn ze vertegenwoordigd in de werkgroep van experts. Sommigen maken zich zorgen over de kostprijs van de geplande hervorming. Prof Kiyiapi stelt duidelijk dat  het financiële aspect hier geen punt van discussie is. Als men alle leerkrachten te werk stelt, en aan de gestelde eisen van bijzonder onderwijs voldoet, de financiële overheidssteun per kind in de lagere school tot 3,000 Ksh en in de middelbare school tot 20,000 Ksh verhoogt, de correcte verhouding tussen leerkrachten-  en aantal leerlingenaantal respecteert, de infrastructuurvereisten naleeft en het onderwijs in alle lagen verplicht maakt, dan kan 8-4-4 zelfs duurder zijn. Volgens de prof is men gewoon geraakt aan middelmatigheid. Het systeem lijkt dan wel goedkoper, maar men mag niet vergeten dat er momenteel een tekort is van 100.000 leerkrachten. De secretaris zet zijn visie kracht bij met een voorbeeld. In 2004 startten 1.2 miljoen kinderen in klas 1. In 2011 namen slechts 700.000 leerlingen deel aan het KCPE (Keny Certificate for Primary Education). Dat betekent dat een half miljoen leerlingen uitvielen. Van de 700.000 leerlingen die het einde van de lagere school wel haalden, gingen er bovendien 200.000 niet naar de secundaire school.
Een herziening van het systeem is noodzakelijk omdat het onderwijs gratis en verplicht is geworden en omdat de Teachers’ Service Commission volledige autonomie heeft gekregen. Prof. Kiyiapi vindt het jammer dat de discussie gereduceerd wordt tot  8-4-4 of 2-6-6-3. De mensen moeten het totaalplaatje voor ogen houden. De echte noden moeten aangekaart worden en daarna volgt de geschikte structuur vanzelf. Toch wil de secretaris dat er eerst een akkoord over de structuur komt en dat pas daarna de opdracht aan curriculumontwerpers wordt gegeven om geschikt materiaal te ontwerpen. 

In het nieuwe systeem worden de leerlingen nog steeds onderworpen aan nationale examens. Dat doet men om er zeker van te zijn dat de beoogde leerdoelen bereikt worden. Bovendien zullen de resultaten van klas 6 verrekend worden in de resultaten van de examens na Form 3 (het laatste jaar van het middelbaar). Dit geeft de leerlingen een tweede kans. Ziekte tijdens het KCPE zou dan immers geen ramp meer zijn. Bovendien biedt het nieuwe systeem meer kansen voor kinderen uit marginale gebieden. De verkorte schoolloopbaan biedt een uitweg aan kinderen die het risico lopen te moeten trouwen tijdens hun verblijf in de lagere school.

Plan to hire 10.000 teachers

Volgens het Education Sector Report moet de overheid dit jaar 10.000 nieuwe leerkrachten aanstellen. Vorig jaar, na een algemene staking van de leerkrachten, hebben de KNUTT en de Teachers Service Commission  (TSC) afgesproken dat er de komende vijf jaar in totaal 50.000 nieuwe leerkrachten aan de slag gaan. Dat is nodig om tegemoet te komen aan het toenemend aantal leerlingen dat te wijten is aan de invoering van het gratis onderwijs en de onlangs uitgestelde einddata van de trimesters.
Wilson Sossion, voorzitter van de Kenyan National Union of Teachers (KNUTT), verwerpt het plan van de overheid en zegt dat de KNUTT 20.000 nieuwe leerkrachten per jaar heeft geëist. Volgens hem zijn er momenteel 19.360 lagere scholen en 6.178 hogere scholen die een totaal van 333.480 leerkrachten nodig hebben. Nochtans beschikken ze maar over 263.060 leerkrachten, waardoor er een tekort is van 70.420 leerkrachten. Vooral in plattelandsgebieden en onvruchtbare gebieden is het tekort nijpend. Sossion is niet van plan af te wijken van zijn standpunt. ‘Naast de vaste benoeming van een aantal leerkrachten en de aanwerving van 5.000 nieuwe leerkrachten in januari zijn er geen afspraken gemaakt over het aantal aanstellingen volgend jaar’, zegt hij.
De TSC mag van het ministerie van financiën geen nieuwe leerkrachten aanstellen omdat de huidige uitgaven onder controle moeten gehouden worden. Daardoor neemt het tekort aan leerkrachten steeds toe. Volgens het rapport heeft de TSC een tekort aan lonen voor de leerkrachten van 11.1 miljard Ksh. Dat tekort is deels te wijten aan de vaste benoeming van 18.060 leerkrachten (hogere lonen).
De nieuwe leerkrachten zouden over de verschillende regio’s verdeeld worden op basis van het aantal leerlingen. In welvarende regio’s moet er 1 leerkracht per 45 leerlingen zijn, op het platteland en in onvruchtbare gebieden 1 per 25. Dat er dringend een oplossing gezocht moet worden, mag duidelijk wezen. Het kan immers niet dat leerlingen die in het middelbaar afstuderen moeten wachten om naar de colleges of universiteiten te gaan omdat er een tekort aan leerkrachten is.

Bron: Saturday Nation 

Uitnodiging thuis

Vanavond gaan Stijn en ik eten bij de zus en de schoonbroer van Raphaël. Onze collega staat erop dat we zijn familie beter leren kennen. De Keniaanse gastvrijheid blijkt andermaal geweldig te zijn. Rose besteedt veel aandacht aan voldoende eten en drinken, maar ook aan het comfort in huis. Het huis is proper en verrassend groot. In de woonkamer staat een televisie, een koelkast, een microgolfoven, twee eenpersoonszetels en een ruime tweepersoonszetel. Het toilet en de badkamer, de twee slaapkamers en de keuken bevinden zich in aparte ruimtes. Raphaël raadt ons als geschenk een fles Keniaanse sterkedrank aan. Nochtans is dit geen onderdeel van de Keniaanse cultuur.
Zoals het hoort, komen we een halfuurtje te laat aan. We doen onze schoenen uit aan de voordeur. Ik heb gelezen dat als de gastheer de schoenen uittrekt, of als je schoenen bij de deur ziet staan, je best ook je schoenen uitdoet. Goede manieren worden enorm op prijs gesteld. Daarom kijken we de manieren van onze gastheer af. Onze inzet gaat niet ongemerkt voorbij. De sfeer is meteen erg gemoedelijk. Terwijl Rose in de keuken de maaltijd bereidt, vraagt haar man ons uit over België en over ons verblijf in Kenia.
Na het eten serveert Rose koffie met koekjes. Kenia produceert de beste Arabica-koffie. De krachtige drank wakkert de gesprekken aan en even later kraken we de fles sterkedrank. Het wordt steeds duidelijk dat Kenianen enorm van lachen, langdradige grappige verhalen en moppen houden. Zij zien overal wel iets grappigs in. Kenianen zijn geweldige verhalenvertellers en geduldige toehoorders. Ik ben blij dat we deze kant van Kenia ook eens te zien krijgen. Vader, moeder en dochtertje lijken het hier echt naar hun zin te hebben! Raphaël geniet op de achtergrond zichtbaar van de geslaagde avond. Hij is fier op ons en op zijn zus. Rond half elf gaan we moe maar voldaan naar huis.  

Old Town

Het oude stadgedeelte van Mombassa is eigenlijk helemaal niet zo oud. De meeste gebouwen dateren uit de 19de eeuw en hoewel er een aantal eeuwenoude fundamenten en muren te vinden zijn, geven de twintig moskeeën een realistischer beeld van de leeftijd van de stad. Het is er gezellig vertoeven. De wirwar van kleine steegjes, het volk dat buiten leeft, de winkeltjes vol met souvenirs en curiosa en de stedelijke drukte zijn uitnodigend. Een goede gids is een absolute must, anders loop je zo voorbij aan de historische gebouwen. 

Abdul, een local en de geknipte gids. Wel even onderhandelen over de prijs! 

Africa Hotel, gebouwd in 1901. De twaalf slaapkamers waren vooral geliefd omwille van het prachtige uitzicht over de zee. Het gebouwd heeft een tijd gediend als naaiatelier. In die periode woonden de Portugese en de Duitse consul vlakbij, de Franse consul leefde in Dalal House (tegenover dit hotel). 

Business Road, het bruisende handelscentrum van Old Town.

De Dhowhaven, langs de oude stad, wordt lichtelijk overschat. Er liggen wel wat schepen, maar tientallen, laat staan honderden dhows, hoef je er niet te verwachten. 

Leven House. Het huis is genoemd naar een Brits schip dat  Mombassa bezocht in 1824.  Officieren van dit schip kregen de toestemming van Captain Owen om van hieruit de slavernij de bestrijden. Oorspronkelijk was dit huis eigendom van Seyyid Said bin Sultan, de heerser van Zanzibar. Luitenant James Emery, die aan het hoofd stond van Mombassa tijdens het Britse protectoraat (1824-1826), betaalde in 1825 bevrijde slaven voor de bouw van de tunnel en de trappen naar de steiger (zie Dhowhaven). Het huis is volledig gerenoveerd tussen 2002 en 2008.

Mombassa House is rond 1880 gebouwd door een vertrouwelijk van de sultan van Zanzibar. Dit is een van de zeldzame voorbeelden van een Mombasa Traditional House met twee verdiepingen. Er zijn maar een paar huizen in Mombassa met een gesloten balkon. De functie hiervan is de bescherming van de privacy van de islamitische vrouwen. De bijzondere architectuur zorgt ervoor dat het huis nog voldoende verlucht wordt. 

De oorspronkelijke Mombassa Club.

Rond het plein voor Fort Jesus staan vroeg-koloniale  gebouwen, waaronder het originele politiebureau uit 1898, waarin momenteel Ali's Curio Market zit, en de Mombassa Club, sinds de opening in 1897 een exclusieve, besloten club waarin alleen mannen zijn toegelaten. 

De theepot op het plein voor Fort Jesus is een tastbare herinnering aan de Arabische invloeden.

Veel architectuur in de oude stad is onmiskenbaar beïnvloed door de Indiaas aandoende Zanzibarstijl waar de Busaidibezetters uit de 19de eeuw gek op waren. Dat zie je vooral terug in de sierlijk bewerkte balkons en de luiken.

De Mandhrymoskee op Bachawy Road, uit 1570, is officieel de oudste en heeft een opvallende minaret maar is zelden open voor publiek.

Poort van de oude slavengevangenis. 

Stadscentrum.

Met de ferry terug naar het vasteland. 

Fort Jesus

Fort Jesus, wakend over de haven van Mombassa, werd in 1593 voor Portugal gebouwd door een Italiaanse architect. Sindsdien werd het verschillende keren vergroot en gerenoveerd. Het bleef ruim drie eeuwen het meest strategische gebouw aan de Swahilikust. Ruim tien keer ging het in andere handen over, meestal gepaard met veel geweld. De langste strijd in zijn bestaan, een 33 maanden durend beleg door Oman van 1696 tot 1698, kostte minstens 6000 levens. In de koloniale tijd nam het belang af en diende het fort als militaire barak en gevangenis. Het is het bekendste museum van de streek. 

De cisterne (vierkant bouwwerk in het midden van de foto), in 1603 uitgegraven om hemelwater van het dak van de kerk op te vangen via een systeem van buizen, was in gebruik tot 1790.

De toegangspoort tot Fort Jesus dateert uit de 16de eeuw. 

Huis van de kapitein

Het fort is gebouwd op een dikke laag koraal.

De zeezijde van Fort Jesus biedt een fantastisch uitzicht over de met palmen omzoomde haven, de andere muren kijken uit op Mombassa.

Langs deze weg werd het fort bevoorraad van op zee. 

Ruïnes van de kerk. De Portugezen waren katholiek, vandaar ook de naam 'Fort Jesus'. 

De meeste kanonnen zijn van Schotse en Engelse makelij. 

Fort Jesus Museum. Het museum toont een fraaie collectie voorwerpen die tijdens de opgravingen bij het fort zijn gevonden, variërend van Chinees porselein tot Arabisch aardewerk. Het museum is gebouwd op de plaats waar vroeger de barakken van de soldaten stonden. Het is klein maar geeft wel een goed beeld van de situatie ten tijde van de Swahilibeschaving. Sommige stukken zijn meer dan 1000 jaar oud. Het museum heeft ook een mooie expositie oer de berging van materiaal uit het wrak van de Santo Antonio de Tanna, dat in 1697 tot zinken gebracht werd tijdens een poging de belegering van het fort te breken.

Monument ter herdenking van de Eerste Wereldoorlog. 

Omani House. Een Omaanse koopman liet dit huis omstreeks 1800 bouwen op de wapenplaats waar de Portugezen in 1698 het laatste verzet boden, voordat de kapitein werd doodgeschoten en onthoofd.

Portugese graffiti. Rond 1639 schilderde een Portugese zeeman dit paneel met schelpen, mensen, vissen en andere dieren.

Regelmatig lees ik de Keniaanse krant, een goede manier om te ontspannen en op de hoogte te blijven van wat er in Kenia en de rest van de wereld gebeurd. Ik ben daar eigenlijk mee begonnen om goed te kunnen meepraten over de Engelse voetbalcompetitie. Het valt me op dat hier nog meer miserie in de krant staat dan bij ons. Overvallen, verkrachtingen, gewapende gijzelingen, ontvoering en inbraak komen dagelijks voor. Ik lees over huizen met ‘verkrachtingshekken’ om de slaapkamer af te schermen en  ‘noodknoppen’ die particuliere beveiligingsorganisaties oproepen. Nu weet ik waarom we ’s nachts niet alleen op pad mogen gaan. Blijkbaar zijn toeristen niet de enigen die hier versteld van staan; ook de meeste Kenianen keuren deze ontwikkeling onomwonden af en beschuldigen de politie ervan onbekwaam te zijn. 

De Keniaanse vlag

Kenia is de culturele smeltkroes van Afrika. Groeperingen uit het hele continent zijn hier al eeuwenlang heen getrokken en elke groepering hield vast aan zijn eigen culturele gebruiken. Als gevolg hiervan telt Kenia meer dan zeventig verschillende etnische gemeenschappen, die bijna tachtig verschillende dialecten spreken. Zij worden verenigd door de nationale vlag met groene, zwarte en rode streep (groen voor het land, zwart voor de bevolking en rood voor het bloed dat vloeide tijdens de strijd voor onafhankelijkheid).
Kenia leverde een bittere strijd om onafhankelijkheid te verkrijgen en het volkslied en de nationale vlag staan daarom in hoog aanzien. Als uiting van respect behoren ook buitenlanders te gaan staan als de vlag wordt gehesen.

Elke stam in Kenia heeft zijn eigen bijgeloof. Kleuren kunnen geluk of ongeluk brengen: zwart is een koele kleur en dus welkom; rood is een hete kleur en dus minder gunstig. Rood is ook de kleur die wordt vereenzelvigd met moderne Keniaanse begrafenissen. De auto’s in de processie zijn voorzien van rode linten. 

Watoto

De eerste speelpleinwerkdagen zitten er intussen op. We mogen van een succesvolle start spreken. De opkomst is meer dan behoorlijk. Vandaag zijn we dan ook verwonderd als er maar een handjevol kinderen opdaagt. We trekken naar het dorp om uit te vissen wat er aan de hand is. Blijkbaar is Thailand gisteren getroffen door een zware tsunami. Uit vrees voor naschokken houden de Kenianen hun kinderen thuis. De hoofddirecteur en de voorzitter van de school garanderen ons echter dat het gevaar nu geweken is. De dorpelingen zijn door de slechte communicatievoorzieningen nog niet op de hoogte van het laatste nieuws. We stellen hen gerust en de kinderen mogen dan toch meekomen. 

Onze tocht door het dorp leert me echter nog andere dingen. Ik zie veel kinderen die nog nooit naar onze ‘holiday fun’ zijn gekomen. Er wordt van hun verwacht dat zij een sociale bijdrage leveren door af te wassen, brandhout te sprokkelen, te koken of andere soortgelijke taken te vervullen.

Kenianen houden enorm van kinderen (watoto), die worden gezien als een voortzetting van het geslacht. Tot voor kort vond men dat het beter was om veel kinderen voort te brengen, maar deze opvatting raakt steeds meer achterhaald – al wordt dat vaak door economische omstandigheden ingegeven. Kenianen vinden het westerse concept ‘bewust kinderloos’ onbegrijpelijk en vrouwen die geen kinderen willen of kunnen krijgen worden zielig gevonden.
In tegenstelling tot kinderen in andere delen van de wereld, zijn Keniaanse kinderen gewoonlijk stil (we horen zelden een Keniaanse baby huilen), goedgemanierd, respectvol en geven zij graag gehoor aan de wensen van hun ouders. Verwende Keniaanse kinderen zijn er niet. Zoals eerder aangeroerd, wordt er van kinderen verwacht dat zij een sociale bijdrage leveren. Hierdoor komt de verantwoordelijkheid voor een goede opvoeding meer te liggen bij de groep dan uitsluitend bij de ouders. Als moeder het laat afweten, zijn er talloze oudere broers en ‘tantes’ die bijspringen.
Keniaanse vrouwen hunkeren zo naar kinderen, dat ze vaak buiten het huwelijk om worden verwekt – omdat het stel zich geen groot huwelijksfeest kan veroorloven, omdat een man zijn vrouw heeft verlaten of omdat de vrouw gehoor wenst te geven aan haar kinderwens zonder haar onafhankelijkheid op te geven (wat naar verluidt steeds vaker voorkomt). Keniaanse mannen zijn trots op hun gezin en vaak worden kinderen gezien als een teken van rijkdom, macht en viriliteit. Keniaanse grootouders hebben niet alleen kleinkinderen geëist, maar verwachten ook dat er ten minste een naar hen wordt vernoemd.

‘Symbolisch behoren kinderen tot dezelfde leeftijdsgroep als hun grootouders; de naam die de eerste zoon krijgt is die van opa aan vaders zijde en bij de geboorte wordt aangekondigd dat hij het is die ter wereld is gekomen.’

Jomo Kenyatta, Facing Mount Kenya

Ondanks dat Keniaanse kinderen voortdurend worden geprezen en veel liefde en aandacht krijgen, worden ze opgevoed volgens de oude beginselen van ‘kinderen moeten gezien worden en niet gehoord’ en ‘praat alleen als er tegen je gepraat wordt’. De goedgemanierde, zachtaardige en meestal rustige kinderen respecteren hun ouders. Slecht gedrag, zeuren, mokken of klagen is geen optie. Omdat Keniaanse families bijna altijd groot en complex zijn, of omdat er sprake is van één-, twee- of (in deze tijd van aids) géénouder gezin, worden de kinderen meestal opgevoed door meerdere ‘moeders’, oma’s, tweede vrouwen, buren en vrienden. Iedere zorgzame volwassene wordt daarom ‘oom’ of ‘tante’ genoemd.

Een jongen misdroeg zich de hele voormiddag. Ik had er genoeg van en sprak hem vrij streng aan op zijn kinderachtig gedrag. De jongen reageerde ronduit brutaal. Zelfs de andere kinderen schrokken van zijn onrespectvolle reactie. ’s Middags ben ik met de jongen naar Muoka gegaan, hij is onze klusjesman en woont vlakbij de jongen. Plots wist de jongen niet meer waar hij moest kijken. Als een geslagen hond en  met de staart tussen de benen droop hij af, waarschijnlijk wetende wat hem thuis te wachten staat.

Keniaanse kinderen zien hun kindertijd als een periode waarin ze verantwoordelijkheden en vaardigheden leren kennen waarmee ze later een bijdrage aan de gemeenschap kunnen leveren. Jonge meisjes vervullen daarom vele huishoudelijke taken en worden ‘kleine moeders’ voor hun jongere broers of zusters. Ook dat fenomeen ondervinden we tijdens de speelpleinwerking aan den lijve. Veel meisjes nemen hun babybroers of –zussen mee. Eigenlijk mogen we dat niet toestaan. Vaak knijpen we een oogje toe omdat we weten dat als we de baby naar huis sturen, de oudere broer of zus daar ook de dupe van is. 

Holiday fun!

Vandaag beginnen we met de speelpleinwerking. We hebben wat spelletjes voorbereid en hopen nu op een talrijke opkomst. We zijn aangenaam verrast als er 35 (!) kinderen opdagen! De reclameposters hebben hun werk gedaan. Madam Fatuma wacht ons op aan de school. Ze heeft de sleutels van de lokalen. We lijsten het materiaal en de namen van de deelnemers op en daarna bespreken we enkele regels. We voelen ons immers verantwoordelijk voor deze kinderen en willen ongelukken voorkomen. De kinderen en de vrijwilligers zijn dolenthousiast. We gaan naar het strand omdat het zo mooi weer is. Daar verdelen we de groep in twee. De hebben aparte spelletjes voorzien voor de jongeren en de ouderen. Toevallig ben ik vandaag een van de leiders van de jongste groep. Achteraf blijkt dat een leuke afwisseling na mijn stage in klas 4. We spelen kennismakingsspelletjes en daarna bouwen we zandkastelen. Verschillende groepjes strijden om de eerste prijs! De kinderen vervelen zicht geen moment. Rond twaalf uur gaan we terug naar de school. Daar hebben de andere vrijwilligers water voorzien. We maken een groepsfoto en sturen de kinderen naar huis. Ze beloven allemaal dat ze morgen weer van de partij zijn. Hopelijk brengen ze morgen nog meer vriendjes mee! 

De tweeling

De contactpersoon van Kebene (het weeshuis) licht ons in over de zaak van de mishandelde tweeling. De jongens wonen nog steeds bij hun vader. De omstandigheden zijn naar verluidt mensonwaardig. De zaak is overgeheveld van de politie naar een bevoegde instantie van Kinderbescherming. Volgens hen kan er niets voor de kinderen gedaan worden zonder de toestemming van de vader. De zaak komt pas over enkele maanden voor en tot dan moeten we afwachten. De man van Kebene heeft een voorstel. Op vraag van de vader kunnen we het gezin financieel steunen. We zouden dan de kleren, het eten en de medische kosten van de kinderen betalen. Ik neem deze optie niet eens in overweging. Ik vind dat we een fout signaal geven als we mishandelaars financieel steunen. Ik open mijn portefeuille pas als de kinderen weg zijn van de vader. Volgens Kebene en Kinderbescherming zal dat niet gauw gebeuren omdat de nood niet hoog genoeg is. Er zijn ernstigere gevallen en die krijgen nu voorrang. De kans dat de vader over een maand of drie voor langere tijd naar de gevangenis wordt gestuurd is nochtans reëel. Ik snap er echt niets meer van. Schieten de officiële instanties dan echt pas in actie als de vader daadwerkelijk achter de tralies belandt? Wie weet is het dan al wel te laat! De feiten zijn nu toch bewezen en er wordt zwaar getild aan kindermishandeling. Hoe is het in godsnaam mogelijk dat de trage rechtsgang alles dwarsboomt? Onze contactpersoon van Kebene belooft de druk nog wat te verhogen en houdt ons op de hoogte van nieuwe ontwikkelingen. Hopelijk komen de kinderen morgen naar de ‘holiday fun’…

Nairobi

Nairobi is de hoofdstad en de grootste stad van Kenia. De stad ligt aan de gelijknamige rivier in het Zuiden van land. De naam komt van het Maasai Enkare Nyirobi, dat koele wateren betekent. Volgens Raphaël is de stad in 1899 door de Indiërs gesticht aan de spoorweg tussen Mombassa en Fort Elizabeth (Kisumy, dichtbij Oeganda).
De oudste stad in het binnenland is Machakos. De stad ligt op 64 km ten zuidoosten van Nairobi.  Vroeger was Machakos het economische hart van Kenia, maar door de aanleg van de spoorweg is het centrum meer naar het Noorden verschoven. De stad is genoemd naar Masaku, een leider van de Akamba. 

Poor – Average – Rich

Raphaël legt me uit dat er in Kenia  arme, welgestelde en rijke mensen zijn. Het grootste deel is arm. De leerkrachten van onze school zijn allemaal welgesteld. Als je uit een arm gezin komt, heb je immers geen kans om verder te studeren. In onze school zitten arme en welgestelde kinderen. Ik vraag me af of het wel zinvol is om arme kinderen te sponsoren. Na de lagere school kunnen ze immers niet verder studeren. Raphaël denkt dat de slimste kinderen wel nog gesponsord worden. Ik weet zelf niet hoe dat juist in elkaar zit. Het gesprek verloopt vlot en Raphaël vertrouwt me ondertussen. Ik trek mijn stoute schoenen aan en vraag hem of de leerkrachten tevreden waren over het afscheidsfeestje. Ik ben er zeker van dat ze teleurgesteld zijn maar ik wil weten hoe dat komt. Je mag toch verwachten dat een etentje met drank volstaat? Raphaël vertelt me dat er ooit een groep vrijwilligers geweest is die iedere leerkracht een enveloppe met duizend Ksh heeft gegeven. Mijn broek zakt bijna af! Dat houd je toch niet voor mogelijk? Ik maak meteen duidelijk dat ze van mij zoiets niet moeten verwachten. Ik maak van de gelegenheid gebruik om Raphaël uit te leggen dat mijn sponsorgeld geen privégeld is en dat het niet zinvol is om het geld aan de leerkrachten te geven. Ik wil met mijn geld poorten openen voor de kinderen. Het geld moet later geld opbrengen. Het is niet bedoeld als een extraatje om de kinderen even te verwennen. Het kost me moeite om dat duidelijk uit te leggen. Ook verhelder ik dat ik onze uitstapjes wel met privégeld bekostig en dat ik die grens heel goed bewaak. Dat is ook de reden waarom we niet met alle leerkrachten uitgaan. Zo’n uitstap wordt immers met privégeld betaald en ik begrijp dat niet alle vrijwilligers hun geld daaraan willen of kunnen besteden. Na een tijdje dringt het tot Raphaël door dat vrijwilligers niet per definitie rijk zijn. Hij begrijpt nu ook dat de enveloppe met geld een fout signaal is. Ik snap trouwens nog altijd niet wat die vrijwilligers bezield heeft. Ik vind dat ze het systeem genaaid hebben voor iedereen die na hen komt. ijHij

Happy Easter!

Op Paasdag ga ik met Stijn en Raphaël naar de katholieke kerk in Ukunda. Ik sta versteld van de grootte en de rijkdom van deze kerk. Het domein telt naast de kerk twee weeshuizen, een hospitaal, een klooster en een pastorij. We stellen ons voor als vrijwilligers en de opgewekte sfeer slaat meteen om. Volgens de deken, een Duitser die hier nu al 22 jaar vertoeft, is het bijzonder gevaarlijk om hier als vrijwilliger te werken. Als de politie ontdekt dat je het werk van de Kenianen afneemt, arresteren ze je. De oude man zegt dat hij uit ervaring spreekt. Ik probeer hem van het tegendeel te overtuigen maar besef al snel dat dat verloren moeite is. Hij legt zijn hand rond mijn nek en geeft me een kruisje op mijn voorhoofd. Op die manier probeert hij ons alsnog te beschermen. Ik denk dat de Duitser te lang in de zon heeft gelegen.
De viering begint. Al zingend en dansend komt de deken de kerk binnen. Het zangkoor en de dansgroep zorgen voor een uitbundige sfeer. Het valt me meteen op dat hier bijzonder veel blanken zijn. Volgens Raphaël zijn het bijna allemaal Duitsers die hier na een vakantie zijn blijven plakken. Het stoort me dat sommigen zich opstellen als halfgoden. Zo blijft een Duits meisje op een gegeven moment als enige in de hele kerk met gesloten ogen rechtstaan terwijl de deken voorleest uit de bijbel. De Kenianen lachen er gelukkig eens goed om.
Het hele gebeuren voelt vertrouwd aan. De viering is op dezelfde manier opgebouwd als bij ons en het gebouw zou niet eens opvallen in Vlaanderen. Het verschil is wel dat hier meer gelachen, gezongen en gedanst wordt en dat er veel meer kinderen zijn. De sfeer is ook een stuk losser dan bij ons. Ik zie vrouwen borstvoeding geven en luiers verversen. Af en toe gaat iemand naar buiten om na vijf minuten doodleuk terug op zijn plaats te gaan zitten.
We hebben geluk want toevallig is er vandaag hoog bezoek in de kerk. De minister van industrialisering zit vlak achter mij. Hij ziet er allesbehalve betrouwbaar uit. Misschien komt dat ook door de vele bodyguards die hem begeleiden. Hij krijgt een speciale stoel en wordt door iedereen gegroet. Op het einde van de mis stapt hij als een ware volksheld naar het altaar en spreekt hij het volk toe. Ik weet niet wat hij zegt maar hij klinkt alleszins als een echte politieker. Na de mis vertelt Raphaël me dat de minister niet bepaald populair is in Ukunda. De mensen durven dat echter niet te tonen. De man is na de oorlog in 2007 voor het gerechtshof van Den Haag moeten verschijnen. Hij is daar vrijgesproken en volgens Raphaël is dat de reden waarom hij zich nu onaantastbaar waant. In de ogen van de Kenianen blijft hij echter een dief en een misdadiger.

Na de mis gaan we thuis iets eten en haasten we ons daarna naar de pub. We genieten er van een namiddag Engels topvoetbal. An-Sophie en Cléo komen ook. Raphaël is een fervent supporter van Manchester City en hij is dan ook in de wolken met het shirt dat ik hem cadeau doe! 

Beet!


We hebben nu een paar dagen vrijaf en daar genieten we met volle teugen van. Ik ben wel wat in een zwart gat gevallen na de stage. Daarom kijk ik nu ook uit naar het speelpleinwerk. Het is fijn om iets om handen te hebben! Morgen is het Pasen en dan ga ik met de moeder van Raphaël naar de katholieke kerk. Meer nieuws daarover later! 


P.S. Op de foto zie je mijn allereerste visvangst!! 

Afscheidsfeestje

Gisteren hebben we de leerkrachten getrakteerd op pizza en frisdrank. We hebben verhalen verteld over onze ervaringen in Kenia. Het was gezellig en de leerkrachten apprecieerden het gebaar. Het afscheid was wel weer moeilijk. Het leek alsof de leerkrachten meer verwachtten. Maar dat kunnen we ons helaas ook niet altijd veroorloven... 

De Kenianen kopen water in kleine zakjes. Wij mogen het water niet drinken. Jammer... Een zakje kost maar 5 Ksh! Onze plastic flesjes zijn hier trouwens bijzonder gegeerd. Hier merk je weer dat de bevolking straatarm is. Ik voel nu ook overal de angst voor het regenseizoen. Er staan bijzonder magere maanden te wachten voor de mensen die leven van het toerisme. De blanken trekken weg uit Kenia en de hotels staan leeg. Groenten zijn schaars. Ik denk dat de miserie nu pas echt begint... Veel Kenianen hebben geen paspoort en dus ook geen bankrekening. Van nature uit leven ze van dag tot dag. Ik houd mijn hart vast voor degenen die niets opzij gelegd hebben. Onze directeur drukt zijn team ook op het hart om verstandig met hun loon om te springen. Hij raadt hen af om het geld onder hun kussen te bewaren. Daaraan merk je weer dat we hier vijftig tot honderd jaar terug in de tijd leven. 

Sponsoring


Het is nu vakantie en ik heb het grootste deel van mijn sponsorgeld uitgegeven. Ik ben heel tevreden over de aankopen en ik hoop dat jullie dat ook zijn! 


Goed om te weten...

• 1 euro = 109 Ksh
• Ik heb thuis al wat materiaal gekocht om mee te nemen naar Kenia (bv. rekenblokjes). Voor meer info daarover moet je het begin van mijn blog lezen.

Zand kindertuin (10 500 Ksh)

Voorraadkast (21 200 Ksh)

Opslagruimte voor brandhout (13 600 Ksh)

Er moet een verhoog gemetst worden zodat het brandhout voor de keuken niet meer nat wordt tijdens het regenseizoen.

Vensters voor klas 2, 3 en de opslagruimte (83 500 Ksh)

Ik heb vensters laten plaatsen voor een tiental ramen. Op de foto zie je 1 raam. 

Tent + scoutskamp (12 600 Ksh)

Handboeken en agenda's (44 180 Ksh)

Ik heb samen met Yara en Charlotte bijna 300 nieuwe handboeken en 660 agenda's (voor twee schooljaren dus) voor een totaalbedrag van 144 180 Ksh gekocht. Ik heb daar 44 180 Ksh aan bijgedragen. 

Schoolbel (800 Ksh)

Sokken (50 000 Ksh)

Ik heb 660 paar nieuwe sokken gekocht. De kinderen hebben ze echt nodig om hun voeten te beschermen en ze maken een onderdeel uit van het schooluniform.

Kasten kleuterklassen (7 600 Ksh)

De kleuterklassen hebben dringend nieuwe kasten nodig om al het speelgoed in op te bergen. Samen met An-Sophie koop ik kasten voor de drie kleuterklassen. Ik leg 7 600 Ksh bij. Het totaalbedrag bedraagt 54 600 Ksh. De kasten worden nog opgeschuurd en bewerkt met een soort vernis. 

Materiaal voor de klusjesman (1650 Ksh) + verlengkabel (5 500 Ksh)

Ik heb nog meer dan 40 000 Ksh over. Met dat geld wil ik boeien kopen voor de school. Het zwemmen in de oceaan zal dan een stuk veiliger verlopen. Ik ga in Mombassa op zoek naar boeien maar wacht tot Pasen voorbij is. De situatie is nu te gevaarlijk. Men vreest er immers voor terroristische aanslagen.

Aan iedereen die mij en het project gesteund heeft...

HARTELIJK BEDANKT! ASANTE SANA!!! 

De Kenianen zijn bijzonder dankbaar en het geld is nuttig geïnvesteerd. Ik heb de kat uit de boom gekeken en ben eerst op zoek gegaan naar knelpunten. Met ons geld geven we de kinderen van de Rainbow4kids Primary School weer een beetje meer kans op een goed leven.