Happy Easter!

Op Paasdag ga ik met Stijn en Raphaël naar de katholieke kerk in Ukunda. Ik sta versteld van de grootte en de rijkdom van deze kerk. Het domein telt naast de kerk twee weeshuizen, een hospitaal, een klooster en een pastorij. We stellen ons voor als vrijwilligers en de opgewekte sfeer slaat meteen om. Volgens de deken, een Duitser die hier nu al 22 jaar vertoeft, is het bijzonder gevaarlijk om hier als vrijwilliger te werken. Als de politie ontdekt dat je het werk van de Kenianen afneemt, arresteren ze je. De oude man zegt dat hij uit ervaring spreekt. Ik probeer hem van het tegendeel te overtuigen maar besef al snel dat dat verloren moeite is. Hij legt zijn hand rond mijn nek en geeft me een kruisje op mijn voorhoofd. Op die manier probeert hij ons alsnog te beschermen. Ik denk dat de Duitser te lang in de zon heeft gelegen.
De viering begint. Al zingend en dansend komt de deken de kerk binnen. Het zangkoor en de dansgroep zorgen voor een uitbundige sfeer. Het valt me meteen op dat hier bijzonder veel blanken zijn. Volgens Raphaël zijn het bijna allemaal Duitsers die hier na een vakantie zijn blijven plakken. Het stoort me dat sommigen zich opstellen als halfgoden. Zo blijft een Duits meisje op een gegeven moment als enige in de hele kerk met gesloten ogen rechtstaan terwijl de deken voorleest uit de bijbel. De Kenianen lachen er gelukkig eens goed om.
Het hele gebeuren voelt vertrouwd aan. De viering is op dezelfde manier opgebouwd als bij ons en het gebouw zou niet eens opvallen in Vlaanderen. Het verschil is wel dat hier meer gelachen, gezongen en gedanst wordt en dat er veel meer kinderen zijn. De sfeer is ook een stuk losser dan bij ons. Ik zie vrouwen borstvoeding geven en luiers verversen. Af en toe gaat iemand naar buiten om na vijf minuten doodleuk terug op zijn plaats te gaan zitten.
We hebben geluk want toevallig is er vandaag hoog bezoek in de kerk. De minister van industrialisering zit vlak achter mij. Hij ziet er allesbehalve betrouwbaar uit. Misschien komt dat ook door de vele bodyguards die hem begeleiden. Hij krijgt een speciale stoel en wordt door iedereen gegroet. Op het einde van de mis stapt hij als een ware volksheld naar het altaar en spreekt hij het volk toe. Ik weet niet wat hij zegt maar hij klinkt alleszins als een echte politieker. Na de mis vertelt Raphaël me dat de minister niet bepaald populair is in Ukunda. De mensen durven dat echter niet te tonen. De man is na de oorlog in 2007 voor het gerechtshof van Den Haag moeten verschijnen. Hij is daar vrijgesproken en volgens Raphaël is dat de reden waarom hij zich nu onaantastbaar waant. In de ogen van de Kenianen blijft hij echter een dief en een misdadiger.

Na de mis gaan we thuis iets eten en haasten we ons daarna naar de pub. We genieten er van een namiddag Engels topvoetbal. An-Sophie en Cléo komen ook. Raphaël is een fervent supporter van Manchester City en hij is dan ook in de wolken met het shirt dat ik hem cadeau doe! 

  ijHij