Frustrerend…

’s Morgens ben ik rond half acht in de klas. De kinderen bereiden de lessen voor en werken hun huiswerk af. Ik sta te popelen om erin te vliegen. Het stoort me dat niemand echt aan het werken is. Ik denk aan de les over breuken die ik heb voorbereid. Wat zou ik deze verloren minuten goed kunnen gebruiken! Straks, tijdens de vergadering, kaart ik de situatie zeker aan.

Kwart over acht. Onverstoorbaar tikt de klok verder. Nog steeds niemand te zien. Ik bestudeer voor de derde keer (in ongeveer evenveel minuten) het lessenrooster. Engels van 08:15u tot 08:50u. Daarna ben ik eindelijk aan de beurt. Om 08:21u slentert de leerkracht eindelijk binnen. ‘Time for English’, zegt ze met een enthousiasme dat me doet denken aan dat van een nieuwslezer. Gelijk heeft ze echter wel! Ze wordt stilaan prikkelbaar. De leerkracht neemt een handboek en doorbladert het. Na seconden die wel uren lijken te duren, ontdekt ze dat we vandaag een brief aan een vriend moeten schrijven.

Iets voorbij half negen. De voorbije minuten zijn verspild aan het kopiëren van de brief op het bord. De kinderen vullen enkele ontbrekende woorden in. Het overschrijven vormt een grotere uitdaging dan het nemen van pen en papier. En dan zakt mijn broek pas helemaal af. De kinderen moeten de brief klakkeloos overschrijven in hun werkschrift!

Tien voor negen. TIME’S UP! Of neen, toch niet. De leerkracht besluit in een ingeving van het moment nog een stukje van mijn les in te palmen. 

Homework: write a letter to a friend and tell him about your school .

Ik ben benieuwd naar de resultaten. Of neen, ik ben benieuwd of er überhaupt resultaten zullen zijn. De kans dat de vooropgestelde doelstelling, to write a letter to a friend, door het merendeel van de leerlingen behaald is, lijkt mij onbestaand. 

Geprikkeld!

De vorige les heeft me geprikkeld. Ik zet de frustratie om in positieve energie en vlieg erin als nooit tevoren! Het verschil met de voorbije les is onvoorstelbaar. De leerlingen weten even niet wat hen overkomt. ‘Is Muzungu nu helemaal gek geworden?’, zie ik hen denken. Maar een ding is zeker: er is terug leven in de brouwerij!
Na de les voel ik me alsof ik honderd kilometer tegen de wind heb in gefietst: moe, maar zeer voldaan! De kinderen geven voor de eerste keer blijk van inzicht in breuken! En nee hoor, niet zomaar eentje. Het merendeel van de groep neemt spontaan de blokjes ter hand. Mission accomplished. Of ja, part one dan toch… J

P.S.
Ik zie ook veel positieve elementen tijdens lessen van andere leerkrachten. Daar trek ik me dan aan op. Ik kijk nu vooral uit naar mijn eerste les Engels. Ik ben ervan overtuigd dat er veel meer kan gedaan worden met de aangeboden inhouden. Ik besluit het beste van mezelf te geven en dan op een voorzichtige manier tot een ‘deal’ te komen met de vakleerkracht. De bruuske aanpak werkt hier toch niet. Na vanmorgen weet ik helemaal niet meer in welke mate deze leerkracht open staat voor nieuwe dingen. Jammer genoeg heb ik nog steeds het gevoel dat er gemakzucht in het spel is, en niet onwetendheid.