Ten little ducks went out to play…

Wim vertrekt naar huis en heeft het daar zichtbaar moeilijk mee. Hij moet het hier erg naar zijn zin gehad hebben. Hij wordt tot tranen toe bewogen door het indrukwekkende  afscheid dat de school voor hem organiseert. In Kenia heb ik Wim pas echt leren kennen en hij heeft op die korte periode enorm veel respect afgedwongen. Zijn passie voor het project is bewonderenswaardig. Ik denk echt dat hij dit project voor altijd in zijn hart zal dragen.  

Enkele verwezenlijkingen:

-          de aanzet tot een samenwerking met de lokale lerarenopleiding;

-          het opstellen van de klassenlijsten (een huzarenstuk!);

-          het digitaliseren van talloze documenten en foto’s;

-          het coördineren van de stage van de vrijwilligers;

-          het in goede banen leiden van de brieven aan de sponsors;

-          de oprichting van een kookclub voor leerkrachten;

-          de coördinatie van de complete zorg voor Chukrani en Baraka;

-          …

Memorabele momenten:

-          Een stralende Wim op de terugweg van het strand. Hij is gaan zwemmen met zijn sponsorkindje Alfons en gaat nu naar het trouwfeest van één van de familieleden van de jongen.

-          Een leerrijk gesprek over de Keniaanse lerarenopleiding op het terras, met een lekker glas wijn. Wim is hier echt een toeverlaat geweest voor de vrijwilligers (zowel die van Hasselt als die van Vorselaar).

-          Souvenirshoppen in traditionele winkeltjes. Lekker pingelen om dan toch een zeer correcte prijs te betalen. Dat hij nu maar eens eindelijk geniet van zijn Afrikaanse stoel!

-          Het afscheid. Een moeilijk, maar heel mooi moment. Zeker toen hij beloofde om terug te komen.

Asante sana!!!