Een bezoek aan het dorp

Na school bezoeken we het dorp. Het dorp ligt op een stuk land dat eigendom is van Katrien. De school, de vrijwilligerswoningen en het dorp liggen naast elkaar. Het valt me op dat slechts enkele kinderen uit het dorp naar onze school gaan. De meeste mensen worden wel op de een of andere manier gesteund door het project. Zo staat Wim Mees via de Xios in voor twee wezen en voel ik dat Katrien met alle bewoners een bijzondere band heeft. Ik vraag haar niet naar details, er komen al zoveel prikkels binnen. Ik wil haar ook een beetje ontzien, je denk dat er ongelooflijk veel op haar afkomt.
Ik merk dat ik verbazend weinig medelijden heb met de inwoners van het dorp. Nochtans zijn de omstandigheden erbarmelijk. De foto’s zeggen meer dan duizend woorden. Ik maak onbewust de vergelijking met Vlaanderen. Daar heb ik regelmatig medelijden met de kinderen. Het is er vaak steeds hetzelfde kind dat onverzorgd of onvoorbereid naar school komt. En dat kind valt bij ons veel nadrukkelijker uit de boot. Hier heb ik het gevoel dat de mensen samen een zware last licht maken. De mensen delen alles, zowel leed als plezier. Ik zie alleen maar lachende gezichten. Toch weet ik dat het leven bijzonder hard is voor deze mensen. Ze zoeken steun bij elkaar en bij God. Het geloof is een houvast voor de mensen. Ik ben ervan overtuigd dat geloof een meerwaarde is. En dat het dat ook bij ons kan zijn, ondanks alle wantoestanden in de Kerk.

Joyce van het eerste leerjaar

Drinkwater

Samen bidden

Op vrijdagochtend bidden de kinderen en de leerkrachten. Het gaat er anders aan toe dan bij ons. Vreugde en levenslust overheersen de viering. Er wordt gezongen en gelachen. Bij ons is alles zo ernstig. Ik denk dat de mensen God hier meer als hun vriend zien, en niet als iemand om schrik voor te hebben. De mensen zijn God enorm dankbaar. Vandaag gaat het over elkaar waarderen. Dit wordt voorgesteld als een absolute must, als iets waarover geen discussie kan bestaan. God heeft ons allemaal geschapen en hij heeft dat bij iedereen met liefde gedaan. En dat heeft als direct gevolg dat het niet anders kan dat men elkaar apprecieert. De kinderen zijn toegewijd en nemen initiatief. Ik moet lachen als ik aan de ‘Vlaamse spreekbeurten’ denk. Ik zie een Vlaams kind niet zomaar opstaan voor veertig mensen en zijn gevoelens en dankbaarheid op een oprechte en duidelijke manier uitdrukken. Misschien heeft mijn leerkracht Nederlands toch gelijk als ze zegt dat spreken en luisteren in het onderwijs in betekenisvolle situaties moet plaatsvinden… 

Zwemles

Namiddag is het zwemles… In de oceaan! Een stoet kleurrijke kinderen (ze zijn verplicht om een badmuts te dragen) trekt richting Diany Beach. De leerkrachten denken er nog niet aan om zelf het water in te gaan. De meesten kunnen niet eens zwemmen. Aangezien de redder van dienst niet aanwezig is, lijkt het me aangewezen om zelf mee in het water te gaan. Kinderen van een jaar of tien lopen zonder enige vorm van watervrees het water in. Markant feit is dat ze niet kunnen zwemmen! Vorig jaar is er een kind (niet van onze school) voor de ogen van de vrijwilligers verdronken. Ik ben overbezorgd en graai naar alles wat ik rondom me zie bewegen! De leerkrachten hebben er plezier in. Ikzelf ben vooral blij dat onze kinderen badmutsen dragen, zo kan ik mijn energie toch enigszins bundelen.