Van Zaventem naar Ukunda…

De vlucht (Zaventem – Parijs  – Addis Abbaba – Kilimanjaro – Mombassa) verloopt bijzonder vlot. Geen lange wachttijden, geen gezeul met bagage en aangenaam gezelschap! Bij mijn eerste kennismaking met het zwarte continent lopen de temperaturen letterlijk hoog op. De sprong van helse vriestemperaturen naar 35°C komt aan als een mokerslag. Katrien zorgt voor een hartelijk ontvangst. De bagage en Stijn in het ene busje en de rest van het kleurrijke gezelschap in het andere en de reis wordt verder gezet. Ik zoek structuur in het verkeer en op de ferry. Het is hier anders, chaotischer, drukker. Toch voel ik me vrij rustig. Er komt veel op ons af, teveel om echt bij stil te staan. Ik neem me meteen voor om later de havenstad Mombassa te bezoeken. Er loopt maar één weg naar onze vrijwilligerswoningen. De weg is bezaaid met kleine winkeltjes (in het beste geval aftandse hutten). Ondanks mijn verwachtingen, voel ik me nog steeds niet ongemakkelijk. Misschien komt dat doordat de mensen er niet ongelukkig of depressief uitzien. Er hangt hier een levendige en warme sfeer.

De aankomst

De busjes zetten ons voor de deur af. Onze verblijfplaats lijkt een miniprinsdom in het midden van een krottenwijk. Op een bizarre manier stelt het domein me gerust. Ik zie het als een veilige uitvalsbasis om een onbekende wereld te ontdekken. De vrijwilligerswoningen hebben iets weg van een versterkt fort. De omheinde muren zijn bezaaid met glasscherven, Katrien stelt twee Kenianen aan om het terrein dag en nacht te bewaken en er worden duidelijke afspraken gemaakt. Dit stukje Kenia is voor ons gereserveerd, en voor niemand anders. De reden hiervoor wordt later wel duidelijk. Ik probeer me zo weinig mogelijk vragen te stellen en geef mijn ogen de kost. Over enkele uren is het donker. Katrien nodigt ons uit om in een toeristenrestaurant te dineren. Na een Afrikaanse spaghetti bolognese en een halve liter Keniaans bier (ik doe mijn uiterste best om een al te grote cultuurschok te vermijden J) zoek ik met een kriebelend buikgevoel mijn bed op.

Dag 1

We worden om tien uur verwacht op de Rainbow4kids Primary School. Katrien en Hilde (hartsvriendin van Katrien en ook bijzonder nauw betrokken bij het project) pikken ons op. De school ligt  op een steenworp. Een eerste kippenvelmoment overvalt me tijdens de ontvangstceremonie. De kinderen zingen liedjes en de brede glimlachen zijn hartverwarmend. Vanaf morgen observeren we gedurende twee weken in de klassen en komen we meer te weten.

Namiddag verkennen we de streek. Katrien en Hilde geven zoveel praktische tips dat we genoodzaakt zijn om een secretaris aan te stellen J. We doen inkopen in de plaatselijke supermarkt, brengen een bezoek aan de apotheker en de dokter en trekken naar het strand. De natuur is overweldigend mooi. We leggen contacten met de bevolking en Mama Rainbow (zo wordt Katrien hier werkelijk door iedereen nageroepen) drukt de Kenianen op het hart om zich over ons te ontfermen. De Kenianen zijn nieuwsgierig en vriendelijk. Iedereen roept ‘Jambo’ en probeert een gesprek met ons aan te knopen. Het naamkaartje ‘teachers Rainbow4kids’ doet deuren open. De mensen hebben ontzag en respect voor de organisatie en voor alles en iedereen die ermee te maken heeft. Ik denk veel bewuster dan in België na over de voorbeeldfunctie die ik te vervullen heb.

Praktisch

Gsm

Ik heb een lokaal nr. Ik stuur voor amper 10 eurocent een sms’je naar België. Telefoneren is voor mij spotgoedkoop, maar de mensen in België betalen zich blauw. Op mijn Belgisch nummer kan ik zelden berichten ontvangen.

Inkopen doen

De plaatselijke shops hebben overheerlijk vers fruit. Er is een winkelcentrum (allemaal op wandelafstand) met een supermarkt die erg lijkt op onze winkels. Alle producten zijn aanwezig, maar Katrien zegt dat ze vaak niet van dezelfde kwaliteit zijn. Het leven is niet spectaculair goedkoper dan in België. Kaas en sommige kruiden zijn onbetaalbaar. Een klein potje Nutella kost wel 15 euro! We hebben een pot gemaakt en proberen iedere dag te koken.

De eerste schooldag

Vandaag wonen we een eerste keer de lessen bij op de Rainbow4kids Primary School. Mama Rainbow drukt ons op het hart om alleen te kijken en te luisteren. We mogen (nog) niet actief deelnemen aan de lessen. ’s Morgens is er hier nog wat verwarring over. Het duurt echter niet lang voor Katrien de puntjes op de i zet. Ik ga ervan uit dat ze hiervoor een goede reden heeft.

We zullen tot en met volgende week enkel observeren. Dat doen we per twee omdat we dan na school onze ervaringen gemakkelijker kunnen delen. Het is enorm belangrijk om met elkaar te praten. Alles is nieuw. We leven bovendien echt op elkaars lip. Dit belooft een les in communicatie te worden. Onder het motto ‘afspraken maken goede vrienden’ gaan we ervoor!

Ik bezoek vandaag samen met Ann-Sophie klas drie en vier. Dit staat op de agenda.

08:00u                      Aankomst in de school

08:20u – 09:10u         Wiskunde

09:10u – 09:30u         Engels

09:30u – 10:20u         Pauze. De kinderen krijgen porridge, een soort havermoutpap. Ik heb ook geproefd en naast bijzonder voedzaam, is de brij best lekker.

10:20u – 11:10u         Kishwahili. De kinderen krijgen les in en over hun moedertaal.

11:10u – 12:00u         Religie. De les gaat over hoe de verschillende ‘communities’ hun god noemen. De communities zijn ‘mixed up’, ze bestaan vaak uit mensen met verschillende religies. De kinderen in de klas behoren bijna allemaal tot verschillende communities. Daar komt nog bij dat deze communities nog eens onderverdeeld zijn in ‘tribes’. Een ingewikkeld systeem dus, maar wel interessant… Ik hoop er binnenkort meer over te weten. Ik kijk ook uit naar de mis op zondag.

12:00u – 12:40u         Creatieve kunsten. Veel creativiteit merk ik niet op. De kinderen hebben nochtans een handboek voor beeld (iets wat bij ons meestal niet het geval is). De teacher duidt een pagina aan en de kinderen kopiëren enkele tekeningen. Uit hun werkschrift leid ik af dat dit de gewone gang van zaken is.

12:40u – 14:10u         Middagpauze. De kinderen krijgen een warme maaltijd. De rijst met bonen smaakt me en ik voel me ook wel verplicht om alles op te eten. De Kenianen begrijpen wel dat anderen dit niet doen nadat we hen met handen en voeten uitleggen dat onze maag nog even moet wennen. Na het eten serveren ze een soort thee met melk en kruiden. Super heet en even wennen, maar ik neem me voor om alles wat ik krijg op te eten.

14:10u – 15:30u         We begeven ons naar het vierde leerjaar. De leerkracht overloopt een toets Wetenschappen met de kinderen. De scores liggen niet bepaald hoog. Hier merk ik dat de kinderen thuis echt niets hebben. Ze moeten bijvoorbeeld een werkinstrument aanduiden als houtzaag en dit veroorzaakt een grote discussie.
Daarna wordt nog een toets Religie overlopen. De kinderen hebben de toets volgens mij echter helemaal niet gemaakt. Het gaat echt om een les Bijbelstudie. Wat mij als een onbenullig detail overkomt, wordt hier als een wezenlijk onderdeel van het geloof ervaren.

15:30u – 17:00u         De oudere klassen (vanaf het vierde leerjaar) krijgen tijd om hun huiswerk te maken. Sommigen van de allerkleinsten gaan al naar huis. De anderen volgen ‘clubs’ (vb. muziek, scouts, wildlife …) Sommige kinderen worden opgehaald door een bus, die niet door de school betaald wordt. Anderen vertrekken op de moto (soms wel vijf personen op een 125cc’tje!!)

17:00u – 18:30u         Vergadering. Katrien legt de leerkrachten nog eens uit wat nu juist de bedoeling van ons verblijf is. Het valt me op dat Katrien met ijzeren hand regeert. Ze laat geen ruimte voor discussie. Onlangs vertelde ze dat er de laatste tijd wat problemen zijn geweest. Misschien heeft dat er mee te maken. Ik heb het gevoel dat ze voortdurend van haar hart een steen moet maken.

Eerste indrukken? Teveel om op te noemen, maar ik doe toch een poging!

-      Wat kan ik hier in godsnaam doen?

-      De klassikale momenten nemen tot 80 procent van de lessen in beslag.

-      Het aanzien van de school is bijzonder belangrijk en steunt op vreemde pijlers. De verwerking bestaat uit het kopiëren van het bordschema in het werkschrift. De ouders moeten zien wat hun kinderen op school doen. Een goede school houdt kinderen zolang mogelijk op school. De kinderen worden opgevangen vanaf half acht ’s morgens en de laatste kinderen gaan om vijf uur naar huis.

-      Het product is veel belangrijker dan het proces. De kinderen leren algoritmen en er wordt geen aandacht besteed aan inzicht in de leerstof.

-      De leerkrachten doceren, er wordt totaal geen gebruik gemaakt van andere werkvormen (hier liggen zeker mogelijkheden voor ons).

-      De kinderen komen graag naar school. Ze stralen en lachen. Er is een sterk groepsgevoel. De uniformen spelen hier een belangrijke rol.

-      Structuur en wanorde gaan hand in hand. Het uurrooster wordt bijzonder flexibel opgevat, het verdelen van de maaltijden verloopt dan weer erg georganiseerd.

-      Het leerkrachtenteam en de leerlingen ontvangen ons met open armen.

-      Ik kan hier wel degelijk nuttige dingen doen! Maar ik heb het gevoel dat ik moet opletten dat ik de mensen niet overweldig.

En wat met het ingezamelde geld en de materialen?

Ik kijk de kat uit de boom. Ik wil meer weten en leren over mijn nieuwe omgeving. Waar kunnen we het best in investeren? Wie heeft onze hulp het meest nodig? Ik houd jullie zeker op de hoogte!

Het leven buiten de school

Iedereen kent ons al. Vrijdag brengen we een bezoek aan het dorp. Daarna zetten we een stapje in de wereld. Katrien komt uiteraard mee. We gaan eerst naar het dorp zodat we beseffen dat we ons gepast moeten gedragen als we uitgaan. Ik begrijp het nog niet allemaal maar dat zal nog wel komen.
Ik kan goed opschieten met mijn huisgenoten. We hebben een beurtrol afgesproken om te koken en af te wassen. We proberen zoveel mogelijk samen te zitten om te praten over onze ervaringen. Er wordt heel wat afgelachen, de sfeer zit er goed in!

Internet

Ook hier weer aanpassen: we kunnen maar met één laptop tegelijk op het internet. Ik probeer mijn blog te schrijven in Word en het in één keer te publiceren. Hoe ik foto’s ga uploaden weet ik nog niet. We zien wel. Polé polé!

Kwaheri! Tot later!