Armbandjes

De eerste verhaallijn

In een vlaag van enthousiasme beslissen we voor ieder kind een armbandje te kopen. We bellen Saolo en sturen hem met duidelijke instructies op pad. Na een halfuurtje staat hij al terug voor de deur. Voor amper 6000 Ksh heeft hij 350 armbandjes besteld. Ter vergelijking: ik heb een dergelijk armbandje 100 Ksh betaald. Eén van de vrijwilligers gaat onmiddellijk met Saolo naar de shop om de deal te bezegelen. We betalen een voorschot van 3000 Ksh en vragen een bonnetje. Ja hoor, we hebben onze les intussen geleerd. De bestelling is geplaatst, het voorschot is betaald en ik heb een nachtje geslapen over onze beslissing. Ik vraag me af of we niet overhaast te werk zijn gegaan. Ik neem het zekere voor het onzekere en ga naar James. Hij vindt ons plan maar niets. De kinderen moeten beloond worden met schoolse spullen of met eten en drinken. Het dragen van armbandjes is niet toegestaan op de school en ze mee naar huis geven is ook not done. Ik wil James niet onder druk zetten en heb hem gelukkig ook nog niet gezegd dat we de armbandjes al besteld hebben. Ik weet niet wat doen en bel Katrien op. Binnenkort organiseert een grote sponsor een benefietconcert in Vlaanderen en misschien kunnen de bandjes daar verkocht worden. Katrien vindt ons initiatief hartverwarmend maar als projectverantwoordelijke heeft ze het ook moeilijk met ons geschenk. Het kan wel eens een verkeerde indruk wekken bij de Kenianen. Ze is gelukkig wel bereid om de bandjes over te kopen.  Probleem opgelost, denk je dan toch…

De tweede verhaallijn

Charlotte en Saolo gaan naar de shop om de bestelling op te halen. Dan begint de miserie pas echt. Er liggen maar 35 armbandjes en de prijs bedraagt 100 Ksh het stuk. De vrouw wordt kwaad en Charlotte belt ons op om te hulp te schieten. Na een absurde discussie van meer dan een uur staan we nog geen stap verder. De vrouw van de winkel stuurt ons met wel tien kluitjes in het riet en is totaal niet voor rede vatbaar. Nu eens zegt ze dat ze verstrooid was en ons verkeerd verstaan heeft, dan weer verklaart ze ons volkomen gek omdat we armbandjes aan minder dan 20 Ksh wilden kopen. Maar ja, weten wij veel? We proberen haar duidelijk te maken dat ze de afspraak niet nagekomen is en dat we daarom ons geld terugwillen. De armbandjes mag ze houden. Dat blijkt geen optie te zijn, ze zegt dat ze platzak is. De armbandjes goedkoper verkopen doet ze ook niet, waarom zou zij haar broek wel scheuren aan deze vervelende zaak? Ik word echt niet goed van de leugens van deze vrouw. De situatie is ook heel vervelend voor Saolo. Hij beweert bij hoog en laag dat de vrouw liegt dat ze zwart ziet. Ik geloof hem, de vrouw verspreekt zich regelmatig en raakt verstrikt in haar eigen web van leugens. De situatie zit muurvast en steeds meer mensen krijgen dit in de gaten. De politie er dan maar bijhalen? Hm, dat durven we nu ook weer niet… Uiteindelijk nemen we de 35 bandjes mee voor 3000 Ksh.

Moraal van het verhaal

Ook na twee maanden in Kenia stoten wij ons hoofd soms nog. Enthousiasme is niet altijd de beste raadgever en iedere beslissing moet grondig overdacht worden. Maar al doende leren we! J

@ Katrien…

Gênant verhaal, hé? J Maar je hoeft de bandjes dus niet meer over te kopen. We geven alle personeelsleden er eentje en de rest verdelen we onder de vrijwilligers. Aandachtige lezers weten nu al wat ze als souvenir mogen verwachten… J