‘Alles heeft te maken met armoede.’

Gisterenavond is de mishandelde tweeling bij Mokka weggehaald. De vader heeft de uniformen en de medicatie van de jongens achtergelaten en is halsoverkop vertrokken met de belofte dat zijn zonen vandaag op school zullen zijn. Voor dag en dauw staat onze directeur voor de deur. Hij wil duidelijk vermijden dat we te betrokken geraken bij de zaak en vertelt ons over de Keniaanse gang van zaken. Het komt erop neer dat we nu niks kunnen en mogen doen. Als we de kinderen verstoppen, zijn we schuldig aan ontvoering. De macht van de ouders is hier blijkbaar veel groter dan in België. Volgens James kunnen we alleen maar hopen dat de vader voor lange tijd achter de tralies belandt. Pas dan kunnen we op zoek gaan naar een duurzame oplossing. Als dat echter niet gebeurt worden de jongens van school gestuurd. Hoe hard klinkt dat nu?! Zolang die tirannieke en sadistische vader op vrije voeten rondloopt, kunnen we gewoonweg niets ondernemen. Het risico op wraakacties tegen de school en de kinderen zou te groot zijn. Onze groep heeft heel veel moeite met de gang van zaken. Onvoorstelbaar en ondenkbaar dat dit mogelijk is in de eenentwintigste eeuw! We weten intussen dat de vader zijn zonen als vlees ophangt om te voorkomen dat ze weglopen, dat hij hun handen verbrandt in hete olie, dat ze zweepslagen krijgen op hun rug en dat hij ze achter de oren snijdt met een mes. Hoe is het in godsnaam mogelijk dat de man die hiervoor verantwoordelijk is nog maar een teen heeft om op te staan? We krijgen het pas echt moeilijk als James zegt dat we hem niet te snel mogen veroordelen. ‘Armoede doet gekke dingen met mensen. Bovendien is er misschien meer aan de hand. Misschien stelen de kinderen wel van hun vader.’, zegt James. We zijn ervan overtuigd dat James de feiten niet goedkeurt en we weten ook dat hij het er enorm moeilijk mee heeft. Toch botsen onze culturen nu als nooit tevoren. We moeten moeite doen om ons onrechtvaardigheidgevoel te verbergen. Maar wie zijn wij om hier en nu te zeggen hoe de dingen geregeld moeten worden? In onze maatschappij kan NIETS dit soort praktijken verklaren, laat staan verantwoorden. Waar zijn die kinderrechtencommissarissen met al hun verdragen als je ze echt nodig hebt?
Namiddag hebben twee Keniaanse leerkrachten er toch ook genoeg van. Ze halen de kinderen op eigen initiatief weg bij de vader, die trouwens weeral nergens te bespeuren is. Ik vraag me af of dit wel een slimme zet is. Ik vertrouw niemand meer. Het is om paranoïde van te worden. Het systeem kan ons hier echt naaien. Denk ik toch. Ik weet ook niet of James wel zo content gaat zijn met die stap. Ik kan alleen maar zeggen dat ik wel blij ben dat de jongens terug bij ons zijn. Ik vertrouw de hele zaak voor geen haar meer. Ik zie overal rampscenario’s en word al helemaal knettergek als ik de westernverhalen over de corrupte Keniaanse politie hoor. Dat er nu maar heel snel duidelijk komt! Ik denk dat het avontuur echt gedaan is als er iets met die kindjes gebeurt… Dit is een droomproject. Zo’n dingen passen hier nu niet! Maar toch kan je er niet omheen. Dat is een realiteit hier. En het is niet de eerste keer dat zo’n dingen voorvallen. Ik hoop maar dat Katrien en Danny altijd opnieuw blijven rechtstaan en oog blijven hebben voor de positieve dingen die ze hier verwezenlijken. Het is alleszins niet voor iedereen weggelegd, daar ben ik ondertussen heilig van overtuigd.