Naar de kerk.

Vandaag ga ik voor de eerste keer naar de kerk. Vorige week ben ik niet kunnen gaan omdat ik op kamp was met de scouts. Ik kijk ernaar uit. Ik graaf graag in de cultuur van de Kenianen. Ik ben katholiek opgevoed en denk dat ik daardoor goed geplaatst ben om de vergelijking tussen Vlaanderen en Kenia te maken.

Pastoor Fred zetelt in het bestuur van de school. Ik ken hem als een warme en gedreven man. Hij is absoluut niet wereldvreemd. Fred is getrouwd en heeft twee of drie kinderen. In de Rooms-Katholieke kerk leven de priester celibatair.
De mis is hier een viering in de letterlijke zin van het woord. Je voelt het geluk en de dankbaarheid van de kerkgangers. De pastoors en zijn medewerkers dansen en zingen. Ik beeld me in dat de pastoor van Zutendaal het keyboard met volle overgave bespeelt en schiet in de lach. Dit is een actieve viering. Mensen staan spontaan recht om voor te bidden en te getuigen. De afwisseling tussen ingetogen gebeden en uitbundig feesten is verrassend en geeft me een goed gevoel! Ik voel me meteen welkom. Dat komt, denk ik, omdat ik me mag voorstellen aan de andere gelovigen. De mensen tonen belangstelling voor wat we hier doen en dat doet me deugd.

Pastoor Fred preekt alsof zijn leven ervan hangt. Met handen en voeten zet hij zijn woorden kracht bij. Hij heeft het over de uittocht van de Israëlieten uit Egypte. De monoloog is opvallend gestructureerd. Eerst heeft de pastoor het over de eigenschappen van ‘bitterness’. Een verbitterd persoon is niet in staat om te vergeven en te vertrouwen en is uit op wraak. De vele herhalingen in zijn uitleg zijn typerend voor de Kenianen. Ik vind de concrete en dagdagelijkse voorbeelden wel treffend en interessant. Daarna verkondigt Fred hoe je  ‘bitterness’ kan voorkomen. Aanvaard je falen, geef je over aan God en zoek de oplossing voor je problemen vooral niet te ver. Zoek het geluk in kleine dingen en in eenvoud. Ik heb het gevoel dat de mensen die hier zitten een boodschap hebben aan de woorden van de pastoor. Ze putten er moed uit. De positieve ingesteldheid en het beeld van de belonende God (in plaats van de straffende) bevalt me wel.

Op een bepaald moment kondigt de pastoor een speciaal verzoek aan. James, onze zieke headteacher, vraagt de gelovige gemeenschap om voor hem te bidden. Dit lijkt hier de normaalste zaak van de wereld. Het geloof van de mensen is puur en echt. Ze sluiten de ogen en nemen uitgebreid de tijd om speciaal voor onze vriend te bidden.

‘We have one talent today’, zegt de pastoor. Een jongetje van een jaar of zeven gaat naar de voor. Uitgelaten danst hij op het ritme van de beats. De sfeer zit er meteen in! De mensen steken spontaan geld in het zakje van zijn hemd. Wat een vreemde situatie! Het is duidelijk dat je hier niet op voorhand  weet wat er te wachten staat. Het gaat er losjes en spontaan aan toe. Dat komt misschien omdat er hier veel minder rituelen zijn. Ik vind het ook vreemd dat er nergens hosties te bespeuren zijn. De kerk wordt niet alleen gebruikt om te bidden en te vieren, maar tevens om praktische dingen te regelen. Er worden nieuwe leerkrachten voor de zondagschool (een soort Bijbelstudie voor kinderen) en andere functies voorgesteld. Ik vind het grappig dat uiteindelijk bijna iedereen verkozen is.
Ook de collecte verloopt anders dan bij ons. De kerkgangers krijgen een envelop met hun naam en de datum erop. Ze steken er geld in en schrijven het bedrag op. Ik denk dat de mensen verplicht zijn om hun steentje bij te dragen. Het geld wordt onder meer gebruikt om de Kerk te runnen en de pastoor te betalen.

Ik schat Katrien steeds meer in als een gevoelsmens. Ze spreekt de gelovigen toe om hen te bedanken voor de steun. Ook vraagt ze om voor haar man te bidden. Ik voel sterke emoties als ze terug naast me komt staan. Katrien heeft me al eens verteld dat ze in Kenia haar geloof heeft teruggevonden. Vaak moet ze zich hier gedragen in functie van het project. Dit is echter niet beredeneerd. Ik denk dat ze hier echt voor zichzelf komt. Misschien is dat wel omdat de kerk één van de weinige plaatsen is waar ze Katrien Vermeersch kan zijn, en niet Katrien van Rainbow4kids.

Ik heb genoten van de twee uur durende viering. Ik denk dat ik vanaf nu iedere week naar de mis ga. De mensen appreciëren het en ik vind het ook fijn om opgenomen te worden in deze gemeenschap. Ik heb vandaag niet kunnen napraten met Fred. Zoals eerder gezegd,wil ik wat meer te weten komen over de Keniaanse rituelen en gebruiken. Ik voelde echter dat vandaag niet het geschikte moment was. Gelukkig zie ik Fred ook nog op school en dan kunnen we misschien iets afspreken.