Mombassa (part 2)

Madam Sheila, Stijn en ik trekken naar Shanzu om mister Raphaël te feliciteren met zijn certificaat. We vertrekken om negen uur en komen tegen de noen aan. Het feest is indrukwekkend. Tientallen standjes met slingers en kleurrijke certificaten versieren de inkom van de school. De ceremonie zelf is saai. De ene speech volgt de andere op en niemand die er ook maar een woord van verstaat. Toch blijven de gasten geduldig op hun stoel zitten tot deze formaliteiten afgehandeld zijn. We maken kennis met de familie van onze collega. Mama is zo fier als een gieter! De familie, en vooral Raphaël dan, is bijzonder blij met onze aanwezigheid. Ik trek enkele foto’s en print ze deze week nog af in de supermarkt. Ik denk dat vooral mama Raphaël hier heel blij mee zal zijn. Haar zoon woont sinds een maand alleen en dit zal het gemis misschien wat verzachten.
Om twee uur nemen we de matatu naar Mombassa. We ontmoeten er de andere volunteers aan Fort Jesus. Omdat de anderen de inkom te duur vinden, trekken we meteen naar Old Town. Een gemiste kans! Ik kom zeker terug om het museum te bezoeken. De leerkrachten van onze school zijn geboren en getogen in Mombassa en dus de geknipte gidsen. We kuieren rond in de gezellige steegjes en kopen wat souvenirs. ’s Avonds nemen we de ferry terug naar het vasteland. Er hangt een vreemde sfeer aan boord. De mensen zien er futloos uit en zeggen geen woord. We zien een jeep met een lijk in de laadbak. Een man staart in het ijle terwijl hij luid voorleest uit de bijbel en als een bezetene preekt. Het lijkt wel alsof het einde der dagen is aangebroken. De ferry legt aan en we spurten naar de dichtstbijzijnde matatu, een belevenis op zich! Het is zoeken naar een bekend gezicht of een vertrouwde hand. We hebben gelukkig geen handtassen of dure spullen op zak en komen veilig aan in Ukunda.