Saolo

Saolo is 23 jaar. Hij is de broer van Jackson en één van de beschermengelen van de vrijwilligers. Namiddag doen we samen boodschappen in Ukunda. Het is de eerste keer dat we er alleen opuit trekken. We bezoeken een technische school en gaan daarna iets drinken.  Ik merk meteen dat Saolo vandaag gemakkelijker praat. We zijn alleen onder mannen en een lekker pintje zorgt voor een ontspannen sfeer. Ik vertel hem dat ik graag meer wil weten over de Keniaanse manier van leven. Dat is blijkbaar voldoende om zijn boek te openen.

Dennis en Saolo

Saolo is het derde kind uit een gezin van vier. Hij is taxidriver en artiest. Meerdere keren per week treedt hij op in de duurste hotels van Diani Beach. Veel verdient hij daar echter niet mee. 400 shillings voor driekwartier optreden is blijkbaar ook voor hem een peulenschil. Gisteren zijn Stijn en Yara naar een optreden gaan kijken. Ze waren echt ondersteboven van de absurde luxe. Ik voel woede opborrelen wanneer Saolo me vertelt dat hij vaak meer dan een maand moet bedelen om zijn geld te krijgen. Saolo vertelt me ook dat hij maandelijks 1500 shillings huur betaalt voor een kamer met elektriciteit. Dit bezorgt me een dubbel gevoel. 400 shilling is iets meer dan een vierde van de huur. Best veel in mijn ogen. Bovendien heb ik hem vandaag 900 shillings betaald om me een namiddag te vergezellen. Een eenvoudige rekensom leert me dat hij daar minstens 600 shillings van overhoudt. Anderzijds is het natuurlijk absurd dat stinkend rijke westerlingen samen amper 4 euro betalen voor een indrukwekkende show…

Op zijn twaalfde stopt Saolo noodgedwongen met school. Zijn vader werkt in Mombassa en heeft daar een nieuwe vriendin. Zijn moeder is werkloos en niet in staat om alle kosten te betalen. De kinderen moeten nu zelf hun brood verdienen.  Saolo werkt aan een hongerloon als herder. Ondanks de inspanningen van alle gezinsleden moeten de kinderen na een tijdje intrekken bij de grootouders. De moeder blijft alleen achter. Voor haar is het absoluut ‘not done’ om terug bij haar ouders aan te kloppen. Na het plotse overlijden van de grootvader beleven de kinderen bijzonder magere jaren.
Op een dag staat de vader van Saolo terug voor de deur. Zijn vriendin is overleden en van het ene op het andere moment is alles terug als vanouds. Saolo heeft het daar nog steeds zichtbaar moeilijk mee. Hij zegt echter dat hij in het belang van zijn moeder moet vergeten en vergeven. Het hart moet plaats ruimen voor het verstand, het is beter voor de familie dat de vader terug is.
De Keniaanse familiebanden zijn (soms) bijzonder sterk. De familie telt intussen zes kinderen. De kinderen van de overleden zus van de moeder zijn ‘geadopteerd’ door de ouders van Saolo. Eén ervan zit in mijn klas. Even denk ik dat Saolo wel tien broers en zussen heeft, maar daar zijn dan ook de nichtjes en neefjes bij gerekend. Goede vrienden en familieleden worden hier blijkbaar al snel ‘brother’ en ‘sister’ genoemd.

Ik heb genoten van het gesprek met Saolo. Ik ben meer te weten gekomen over zijn leven en over de manier waarop hij nu in het leven staat. Hij weet intussen ook meer over mijn relatie met het project. Het blijkt niet altijd een voordeel te zijn om ‘partij te kiezen’ voor de muzungu’s. Ik onthoud dat Saolo nog steeds kan dromen en bovendien oprecht in zijn dromen gelooft.