Vandaag maak ik kennis met enkele Keniaanse strafmethoden. Ik ben verrast en wil er meteen bij vertellen dat we hier in een compleet andere wereld leven. Probeer de straffen dus te kaderen. In deze context vallen ze immers best mee. Ik heb nog nooit het gevoel gehad dat er een grens wordt overschreden. Dat betekent echter niet dat ik me kan vinden in de straffen.
- Enkele leerlingen hebben hun huiswerk niet gemaakt en moeten bijna een halfuur op één been en met de armen gespreid voorin de klas staan. In het begin zien ze er de lol nog wel van in. Het duurt niet lang voor de eerste krampen opduiken. De leerkracht lacht met de situatie en ik heb het gevoel dat de kinderen te fier zijn om te buigen.
- Tijdens de turnles spelen drie kinderen voortdurend vals. Ik heb er genoeg van en vraag aan een toevallig passerende leerkracht naar een passende straf. Ze moeten afval rapen.
- Tijdens de ochtendceremonie waarschuwt meneer Baraza laatkomers. Wie vanaf nu te laat komt, wordt prompt naar huis gestuurd. Na drie overtredingen volgt een schorsing van twee weken.
- De kinderen moet een verzorgd kapsel hebben. Voor de jongens betekent dat een kortgeschoren kopje. Madam Dorothy merkt toch nog enkele ‘hippies’ op en haalt zonder twijfelen een schaar boven. Ze knipt enkele kale plekken in hun haar. ‘Nu zullen de ouders de boodschap wel begrepen hebben.’, zegt ze al lachend. Gelukkig zien de kinderen ook de humor van de situatie in.
- Stokslagen zijn bij wet verboden in Kenia. Ik hoor van de leerkrachten dat deze straf in veel scholen toch nog steeds toegepast wordt. Hier is men het er echter over eens dat stokslagen uit den boze zijn.
- Officieel mogen de kinderen maar één portie eten halen. Er wordt echter nogal vaak een oogje dichtgeknepen. Als ik in de buurt ben en de overtreding zelf vaststel, volgt er wel een sanctie. Zo moeten de kinderen vandaag de toiletten een poetsbeurt geven.
- De zwaarste straf, in de ogen van de leerkrachten en de kinderen, is het doorsturen naar de hoofdleerkracht. Ik denk dat Vlaamse kinderen daar net iets anders over denken.
De praktijk leert me dat kinderen geen wrok koesteren na een straf. Ze protesteren even en leggen zich dan neer bij de straf. Straffen worden plichtsbewust uitgevoerd en daarna wordt het hoofdstuk afgesloten. In het begin voelde dat vreemd aan omdat ik deze reactie niet gewoon ben.
Ik ben van plan om op de volgende vergadering een systeem van zinvolle straffen aan te kaarten. Meer nieuws hierover volgt later.
Tijdens de les wiskunde
De voorbije les bezorgt me een bijzonder goed gevoel. Ik ben stapsgewijs iets aan het opbouwen en begin daar stilaan de vruchten van de plukken. ‘Onze’ didactiek doet het zelfs in Kenia niet slecht. Het gebruik van concreet materiaal is intussen een spontane reflex en het spieken en kopiëren neemt sterk af. De kinderen vertrouwen me steeds meer. Het doet me plezier dat ze niet meer voortdurend naar hun vertrouwde leerkracht lopen als ze een probleem hebben.
Na de les vraagt een meisje me om uitleg. Ik merk dat ze overstuur is. Plots barst ze in tranen uit. Ik moet snel reageren. Het meisje behoort tot de oudsten van de klas en de ‘kleintjes’ menen dat hun gloriemoment is aangebroken. Ik laat haar naar buiten gaan en zet de anderen aan het werk. Het meisje stopt maar niet met huilen. Toch blijft ze volhouden dat er niets anders aan de hand is. Ik wil niet teveel medelijden tonen omdat ik het gevoel heb dat zo’n reactie hier niet gepast is. Ik besluit dan maar om alles nog eens rustig te overlopen. Na een halfuur lukt het nog steeds niet. De andere les is al begonnen. Ik moet moeite doen om mijn geduld te bewaren. Niets lukt nog. Dan maar even een luchtje scheppen. Aan de waterbakken laat ik het meisje haar gezicht wassen. Ze kalmeert en ik probeer het nog een laatste keer. Als bij wonder vallen de puzzelstukjes plots in elkaar. Ik ben zo tevreden dat ik het meisje met een stralende glimlach terug naar de klas kan sturen. Later op de dag slaat ze mij plagend op mijn schouder. Nu is het mijn beurt om te stralen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten